Personalities สืบสุดขีด สองบุคลิก (แฟนฟิคมาร์กี้ ราศรี)

เตือนไว้ไม่เสียหลาย

นิยายเรื่องนี้เป็นแฟนฟิคสำหรับพี่มาร์กี้ ราศรี บาเล็นซิเอก้า (และพี่ป๊อก) โดยเฉพาะ ที่ผมเขียนขึ้นเพราะผมอยากใกล้ชิด อยากสนุกไปกับพี่ๆ เขาด้วย (ถึงจะเป็นแค่ในนิยายก็เถอะ) ฉะนั้นเหตุการณ์ต่างๆ ภายในนิยายจึงไม่ใช่เรื่องจริงแต่อย่างใด (รวมถึงการมีหลายบุคลิกอย่างไม่รู้ตัวของผมด้วย ผมมีหลายบุคลิก แต่รู้ตัวทุกอย่าง รู้ด้วยซ้ำว่าตัวเองทำอะไรตลอด) และเหตุการณ์ต่างๆ ที่เกิดขึ้นในนิยายเรื่องนี้มีแรงบันดาลใจจากคดีแปลกๆ ที่เกิดขึ้นจริงในโลกและนิยายแนวทหารต่างๆ หากคุณๆ ผู้อ่านเจอเคสแสนแปลกใดๆ (ดราม่าขอให้ไปไกลๆ) ก็ส่งมาทางคอมเมนท์ได้ครับ จะอัพเรื่อยๆ ทันทีที่ได้ครับ และจะยังไม่ตัดจบง่ายๆ จนกว่าจะได้ครบ 100 เคสครับ

"ได้เวลาจับตายแล้ว"

หลังเสียงพูดของผม (อันที่จริงแล้วไม่ใช่ผมหรอก มันคือใครก็ไม่รู้ที่กำลังควบคุมผมอยู่) ก้องไปทั่วออฟฟิศที่เกือบว่างเปล่า มันเตรียมพร้อม....

สวมเกราะที่ขโมยมาจากคลังสรรพาวุธทหาร..

ยัดซองกระสุนเหล็กน้อยใหญ่ที่ซื้อมาจากเว็บมืดใส่กระเป๋าเกราะ..

ขึ้นลำอาวุธคู่ใจของมันแล้วพกไว้กับตัว..

เอฟเอ็น พี-90..

เอ็ม 4 เอ 1..

กล็อก 18 ที่ผมได้มาจากร้านปืนในเมือง..

มีดสวิส.. วิกตอริน็อกซ์ แชมเปี้ยน! นี่มันของฉันนะเว้ย!

ลูกเกลี้ยงอีกห้าลูก! ผมว่าคงต้องยอมหุบปากแล้วล่ะ

มันเปลี่ยนไปใส่รองเท้าผ้าใบพื้นไม้คู่ใหม่ที่สั่งทำพิเศษ มันผูกเชือกเองได้ แถมยังมีสเปรย์กรดฤทธิ์กัดกร่อนสูงจนละลายได้ทุกอย่างยกเว้นไม้ สิ่งที่ใช้ทำพื้นรองเท้า

แล้วก็ใส่แว่นมองที่มืด คงเพื่อจำลองสภาพตาบอดสีที่สามารถเห็นการเคลื่อนไหวได้ชัดเจนขึ้น

แล้วมันก็หยิบลูกดอกมาปาใส่บอร์ดประกาศไม้อัดที่ตอนนี้มีแต่รูพรุน

เขาปาพลาดไปโดนรูป "เพื่อน" ฝ่ายทีมสืบแทนที่จะเป็นรูปอาชญากรตัวสำคัญที่บึ้มตึกร้างหลายตึก

ราศรี บาเล็นซิเอก้า

"มาเล่นแมวไล่จับหนูกันดีกว่านะ คุณว่าที่คู่หูของผม"

โธ่เอ๊ย นี่แกไม่รู้รึไงว่ายัยนั่นน่ะชื่อ "มาร์กี้" ไม่ใช่ "ว่าที่คู่หูของผม" โว้ย!!!!!!!!!!!!!!!